Bij conceptuele kunst mis ik vaak het pure plezier van het kijken, Het gaat via je hoofd, je begrijpt het meestal pas als je het verhaal of de filosofie erachter kent. Dat kan heel mooi of indrukwekkend zijn trouwens.
Vorige week zag ik de landschapsschilderijen van Hockney (Joy of Nature, Van Gogh Museum). Het was zooo mooi! Ik werd er zo blij van! Hockney vertelt bij interviews dat ook tegen hem gezegd werd dat het schilderen van landschappen iets van vroeger was. Hockney vertelt dat de natuur er altijd is en nooit verveelt. Toen hij, na lang in in Californië gewoond te hebben, de seizoenen weer ervoer in zijn vaderland Engeland, moest hij het schilderen. De vormen, de ritmes, de kleuren, het licht, de seizoenen. Hockney's schilderijen zijn een ode aan het landschap en aan de schilderkunst. En aan het kijken.
Maar Hockney zou Hockney niet zijn als hij dat niet op zijn eigen manier deed. Je ziet dat hij Van Gogh bewondert, maar het is ook helemaal van nu. Het viel me vooral op bij de vier seizoenen. Eén plek vier maal geschilderd, maar zó anders, dat ik pas na een tijdje zag dat het steeds dezelfde plek was.
 |
| Woldgate Woods Herfst 2006 |
Hockney is al lang actief, hij brak door met zijn pop art, zoals de zwembadschilderijen, waarvan er één onlangs voor een astronomisch bedrag verkocht is. (ik schreef er de blog ´Nieuw woord schilderijtrailer´ over). Hij heeft veel meer geschilderd, maar is nog lang niet uitgekeken op de landschappen. Omdat het `klassieke perspectief´ hem benauwde ontwikkelde hij een techniek om meerdere perspectieven te laten zien, zoals wanneer je buiten loopt, zodat je veel meer ín het schilderij bent. Hij maakte er ook fotobeelden van, waar je voelt dat je in de omgeving wordt opgenomen als er dichtbij staat. Een geweldige innovatie!
Ja, hij gebruikt ook foto´s, Ipad~tekeningen en houtskool, allemaal krachtige beelden, met veel plezier en ogenschijnlijk snel gemaakt.
 |
| Woldgate Woods, zomer 2006 |
 |
| De seizoenen. Grote beelden van verschillende foto´s |
