 |
| Het onlangs aan Rembrandt toegeschreven schilderij, waar de commotie over is. |
 |
| Het ontdekte schilderij is misschien deel geweest van een groter schilderij |
Jan Six, een jonge kunsthandelaar, kwam er mee naar buiten. Hij is een nakomeling van de Jan Six die Rembrandt in 1654 schilderde; dat schilderij uit 1654 hangt in het Six-huis aan de Amstel. Het pas ontdekte schilderij, de rossige jongeman, hing in de nieuwe Hermitage, er schuin tegenover. Geert Mak heeft een bestseller geschreven met de Jan Six uit 1654 op de omslag: een geschiedenis van Amsterdam aan de hand van de familie Six.
 |
| Jan Six in 1654 |
Jan Six publiceerde het verhaal van de ontdekking van de Rembrandt met de rossige jongen.
En dan een paar dagen geleden het verhaal dat kunsthandelaar Sander Bijl het schilderij ook ontdekt had en dacht er afspraken over te hebben gemaakt met Jan Six.
Het werd door Sotheby's aangeboden als een werk uit de omgeving van Rembrandt. Six beweert dat Ernst van de Wetering, de Rembrandt-expert die de authenciteit bevestigde, had laten vallen dat de Rembrandt werd aangeboden. Expert over de rooie. "Daarom heb ik me nooit met de kunsthandel ingelaten!" "Mijn vriendschap met Six is voorbij", kopt NRC. Sander Bijl verwijt Six met een ander een boven het met Bijl besproken maximum-bod uitgebracht te hebben en met de eer te zijn gaan strijken. Bijl eist zijn deel. Het wordt een moddergevecht en Six gooit er nog een schepje bovenop, hij zegt dat Bijl nooit een spraakmakende ontdekking heeft gedaan.
Voor mij als leek wordt er een tipje van de sluier opgelicht van hoe het er aan toe kan gaan in de kunsthandel. Het sprookje is een grieks drama geworden met haat en nijd, jaloezie, familiebanden, wraak en namen die te grabbel worden gegooid.
Wat Rembrandt er van zou hebben gevonden zullen we nooit weten. Wel weten we dat Rembrandt's leven ook niet bepaald rimpelloos verliep. Hij kwam uit een redelijk bemiddelde familie, was al jong een succesvol schilder, die ook werk verkocht. Het was echte liefde tussen hem en Saskia. Zijn vrouw Saskia van Uylenberg was vermogend. Tot zover het goede nieuws. Drie van hun vier kinderen sterven jong. Als Saskia en Rembrandt een mooi huis kopen, het tegenwoordige Rembrandthuis aan de Jodenbreestraat in Amsterdam, doen ze een aanbetaling. Maar Rembrandt koopt kunst en kledingstukken die hij schildert. Saskia sterft als ze 29 is. Haar bezittingen laat ze aan haar jonge zoon na, omdat ze de koopdrift van haar man niet vertrouwt. Als na zes jaar de rest van de koopsom betaald moet worden, lukt dat dan ook niet. Rembrandt wordt failliet verklaard, zijn huis uit gezet en verliest zijn lidmaatschap van het schildersgilde; hij kan geen schilderijen meer verkopen. Geertje Dirxx neemt de zorg voor Titus op zich. Zij en Rembrandt krijgen een verhouding. Als Rembrandt zijn belofte om met haar te trouwen verbreekt, daagt ze hem voor het gerecht. Rembrandt wint het geding, met de verplichting haar te betalen. Om hieraan te ontkomen laat hij haar krankzinning verklaren en in een spinhuis in Gouda opnemen. Daar stel ik me zoiets bij voor als de dwangarbeid bij de zusters van de Goede Herder, die niet zo lang geleden nog bestond.
Zijn zoon en nieuwe partner Hendrickje Stoffels beginnen een kunsthandel. Ze verkopen er het werk van Rembrandt en Rembrandt is bij hen in dienst. Rembrandt bleef tot zijn dood financiele sores houden. Sommige schilderijen krijgt hij terug van de opdrachtgever omdat ze niet voldoen aan de verwachtingen. Een opdachtgever bijvoorbeeld vindt het te grof geschilderd. Zijn historiestuk voor het nieuwe stadhuis in Amsterdam (het huidige Paleis op de Dam), De samenzwering van Claudius Civilis, krijgt hij terug en snijdt hij in stukken om het in delen te verkopen. Zijn zoon sterft, evenals Geertje. Rembrandt krijgt uiteindelijk een paupersgraf in de Westerkerk.
Nee, ik denk dat Rembrandt niet met zijn ogen geknipperd zou hebben als hij van het getouwtrek van nu had geweten.
