Rondleidingen

Na jarenlang vooral zelf gekeken te hebben naar schilderijen, ga ik de laatste tijd graag mee met een rondleiding.
Soms gepland, zoals bij de rondleiding over de Amsterdamse School in en rond gebouw Het Schip in Amsterdam-West. En bij Eye, het spectaculaire Filmmuseum in Amsterdam-Noord en bij het plattelandskerkje in Toscane, dat twee uur per week geopend was. Soms kon ik toevallig meelopen, zoals bij de Renaissance-tentoonstelling in het Twents Rijksmuseum.
De rondleidingen doen wat met me. Het ene effect is logisch en ook heel leuk. Het tweede ligt misschien minder voor de hand, maar misschien ook niet.
Ik ga er beter van kijken. Dat is nou precies de bedoeling, daarom raak ik steeds meer verzot op rondleidingen. Ik zag hoe architect Michel de Klerk vormen uit de natuur verwerkte in de gevels van bouwblokken. Ik zag een vissegraat, een ammoniet en golven.

Golven en visgraten om een plezierige woonomgeving te creëren. En Michel de Klerk heeft ook de vorm van de huisnummers ontworpen.

Hij maakte die vormen om de mensen die er woonden een mooie woonomgeving te geven, zodat ze zich prettig zouden voelen.
Ik keek naar de vormen van Eye en hoe het gebouw is geconstrueerd zodat het lijkt te zweven. Ik zag de beden aan Maria op een soort briefje dat al eeuwenlang in Toscane wordt gebruikt, maar die meestal niet bewaard zijn gebleven.
Ik zag dat de lieflijke Christusfiguur van Raphael best een detail van een groter schilderij kon zijn.
Allemaal dingen die ik wel zag en waarschijnlijk wel had kunnen opzoeken, maar nu veel meer voor me gingen leven. Ik zag de architect voor me die sociale woningbouw ontwierp en verticaal gemetselde  muurtjes tekende omdat hij die nu eenmaal mooi vond staan. Ik voelde hoe de trap in Eye je laat schrijden als een filmdiva als je naar de filmzaal loopt. Ik zag een vrouw Maria bedanken omdat haar kind was genezen. En ik zag meteen een altaarstuk voor me met blauw en rond rondom de serene Christus-figuur.

Wat er ook gebeurde is dat ik de rondleider voor even de aardigste persoon op aarde vond. De jonge vrouw die rustig en objectief vertelde over de krotwoningen in Amsterdam, wethouder Wibaut en de Woningwet van 1901. De vrouw van mijn leeftijd met steenrode lippen en zuidelijke tongval, die met zichtbaar genoegen vertelde over de langdurige discussie in de gemeenteraad over de lokatiekeuze van het nieuwe Filmmuseum, de directeur die wanhopig uitriep de stad te zullen verlaten en hoe Amsterdam-Noord de perfecte plek bleek. De gebogen oudere man, die geen Engels sprak en naarmate we meer vroegen meer begon te vertellen en steeds sneller ging praten. De keurig geklede mevrouw die zo veel te vertellen had en met wie ik een geanimeerd gesprek voerde over tempera en olieverf. Ik zag heus wel hoe fragiel de jonge vrouw was en misschien niet op alle gebieden zo zeker van haar zaak. Dat de vrouw van mijn leeftijd zich met wijde zwarte kleding en rode lippen een beetje leek te verstoppen. Ik zag de oudere man die meer dan 30 jaar vrijwilliger was, vergroeid was met zijn museum en bijna in slaap was gevallen toen we binnenkwamen. En de mevrouw die moeite had het microfoontje aan de praat te houden. Voor even hield ik van ze en geloofde ik alles wat ze mij vertelden.