Op de middelbare school dacht ik, als ik een Grieks drama las: `doe toch niet zo overdreven, mensen!` Tegenwoordig weet ik dat de werkelijkheid vaak mijn voorstellingsvermogen te boven gaat.
Op het gymnasium, al weer veertig jaar geleden, vertaalden we Griekse drama´s en lazen we Shakespeare. Spannende verhalen, maar moeilijk voorstelbaar voor mij als middelbare scholier. Niet dat er geen drama was, maar je had het er niet over. Omdat bij ons thuis emoties niet echt besproken werden waren er meerdere hordes te nemen. Het feit dat er taal was voor gevoelens was nieuw voor me. En ook dat de ontwikkeling van emoties centraal stond in de tragedie was even wennen. Ze waren blijkbaar zo belangrijk dat ze de hoofdrol speelden. Nu weet ik wel beter.
Ik weet nog dat we met de klas naar de uitvoering van Oedipus Rex gingen kijken in het theater. Het was een moderne uitvoering, die veel indruk op me maakte omdat het leek of het hier en nu speelde. Maar het idee van een zoon die verliefd was op zijn moeder en zijn vader vermoordde.. het leek me allemaal schromelijk overdreven.
Inmiddels ben ik zelf moeder, zus, geliefde. En in die hoedanigheden maak je, zoals iedereen, van alles mee.
Boeken helpen me met voelen. Het leidt tot een schier onstilbare honger om de tragedies te herlezen en te zien in welke vorm dan ook.
Zo las ik de afgelopen tijd ´Jij zegt het´ van Connie Palmen. In de roman vertelt dichter Ted Hughes over zijn leven met dichteres Sylvia Plath. Sylvia Plath, die zelfmoord pleegde. Liefde en haat die dicht bij elkaar liggen. De druk van ouders, de impact van een vroeg overleden vader.
Maar ook het boek van Kristien Hemmerechts, over de vrouw van Dutroux (het heet:´De vrouw die de honden te eten gaf´). Je krijgt een inkijkje in het hoofd van deze vrouw, die wist van de gruwelijke situatie van de opgesloten meisjes en eraan meehielp. En je kunt je indenken dat het zo gegaan kan zijn, dat ze zo gehandeld heeft.
En ik keek naar de opera Salomé, met mijn jongste zoon. Een man die zijn stiefdochter begeert. Zij probeert hem uit en kijkt hoe ver ze kan gaan. Ze eist een hoofd en krijgt het.
Ook zag ik het ballet Onegin, waar geduelleerd wordt en de liefde meerdere mensen fataal wordt.
Allemaal dramatische gebeurtenissen. Ze horen bij het leven.
Binnenkort ga ik verhuizen. Nooit gedacht dat ik zou scheiden, me eenzaam zou voelen, zou gaan daten en de levenskracht weer voelde stromen met de liefde.
Mijn nieuwe huis is een kleine 200 km verderop. Dat verhuizen over een behoorlijke afstand heb ik wel vaker gedaan, maar toch doe ik het langzamer dan de vorige keren. Ik weet inmiddels dat het meer is dan de ene deur dicht doen en de andere deur openen. Er komt veel meer bij kijken! Loslaten, afscheid nemen, nieuwe vriendschappen aangaan, opruimen, ontslag nemen.
Ik ben in ´Nacht´ begonnen van Knausgard, wat begint met een verhuizing naar het hoge noorden van Noorwegen. De titel voorspelt niet veel goeds. Wegleggen en een tijdje lekker de Libelle lezen? Of het boek toch maar lezen? En voelen wat er allemaal gebeurt?
No comments:
Post a Comment